مونالیزای منتشر اثرشاهرخ گیوا

شاه عباس آمد گفت: ریشتان را بتراشید و سبیل بگذارید؛ گذاشتیم! آن هم تا بناگوشش را. آن یکی روبند و شلیته و کلاه نمدی برمان کرد. گفتیم: مبارک است! دیگری آمد گفت: زن‌ها چادرها را بردارند؛ برداشتند. مردها سبیل کوتاه کنند، کلاه شاپو و پهلوی بگذارند؛ ما هم گذاشتیم! حالا هم که این شکلی شده‌ایم. همیشه دنبال شکل خودمان، شکل حقیقیمان می‌گردیم، اما نمی‌دانیم آن شکل چه شکلی است!

مهماندار با سینی و قندان منقوش چای بازگشت و گفت تا دقایقی دیگر محض ثبت یادگار از این روز خجسته عکاس فرانسوی قصد دارد از میهمانان عکس بیندازد و از آن ها خواست تا به تالار مراجعت کنند. شکرالله انگشت بر سبیل تنک و سیاهش کشید و جواب داد: « به وقتش می آییم. »

مطرب ها از نواختن باز مانده بودند و تنها صدای نایب سفارت شنیده می شد که مدام با صدایی خسته و خشدار، عرض ارادت و شکرگزاری می کرد به سبب حضور میهمانان. چارلز سمسون همین که متوجه نگاه منتظر شکرالله شد، به حرف آمد: « من مسئله های غریبه و عجیب کیلی شاهد بودم در شرق. شرق، همه افسانه هست! اول باور نکردم. کیال کردم کرافه و کلک هست. اما یک وقتی با این چشم ها دیدم که شد. مشیردوله یک شبی آمد به عیادت من این افسانه گفت. گفت عشق موروثی دارد.